مقاله : تحلیل جامعه شناختی برنامه مندی از دیدگاه ارد بزرگ

از : جناب علامه موسی الرضا طایفی اردبیلی

برنامه داشتن از ویژگی آدمهای کارآمد است. ارد بزرگ
چارچوب معینی که فهم موجود در طیف زمانی خاصی از یک جامعه ، عقلانیت و روش های حصول به آن را تحدید حدود و تعریف می سازد ، انواع فعلیت های محول و محقق در جامعه را در سطوح و حدهای گوناگون مشخص می سازد و پذیرش این چارچوب افراد را به متابعت اندیشمندانه از فرهنگ ، جامعه ، اهداف کلی جامعه ، منافع عمومی و مسیر تکاملی مفروض برآمده از فرهنگ که منافع فرد نیز در آن معین و مفروض است ؛ وا می دارد .
یکی از شرط های اساسی تحقق فعلیت های مختلف موجود و ممکن در قالب مفاهیم محول و محقق پیروی از روش های حصول عقلانیت است که در جوامع در طیف های زمانی با هم متفاوت است ولی در صورت کلیِ عمل ، همین مفهوم حصول عقلانیت برنامه پذیری را در تمام طیف ها اجباری لاینفک از انسان ، فرهنگ و زندگی اجتماعی می سازد ؛ چرا که محدودیت منابع و امکانات موجود و ممکن ، محدودیت انواع سرمایه ها و بستگی زمانی عمل ؛ حجم ، دامنه و گستره ی عملیات را ترسیم می سازد و کارآمدی افراد ، گروه ها ، احزاب و سازمان ها نیز با میزان بهره مندی موثر و مناسب از منابع و امکانات و سرمایه ها با روش های حصول عقلانیت تعیین می شود .
با این معناست که برنامه داشتن نه تنها ویژگی آدم های کارآمد است که حتا برای زندگی در جوامع معاصر به دلیل پیچیدگی روابط و تخصصی شدن رفتارهای مکانیسمی و گستره ی وسیع انواع فعلیت ها و اعمال اجتماعی ، بی برنامگی نمی تواند به کارآمدی انسان بینجامد و به طور عقلی این تجربه و دریافت ؛ حکیم معاصر ارد بزرگ را به موضوع حاضر رهنمون ساخته است .

برگرفته از : انجمن جهانی جامعه شناسی نوین  International Sociological Modern Association (ISMA)

http://isma.123.st/t38-topic